و این اتفاق گسستی را بین مسائل فرهنگی و وقایع تاریخی و مذهبی ایجاد می‌کرد که نتیجه آن فاصله‌گرفتن و دورشدن مردم از اصل این وقایع مذهبی بود.
این روند سال‌ها ادامه داشت تا اینکه مسئولان فرهنگی کشور به این نتیجه رسیدند که برای جلب‌توجه بیشتر مخاطبان به دنیای هنر، می‌توان وقایع تاریخی و مذهبی مهم را در قالب هنر ریخت و برعکس، هنر را به دنیای مذهب و تاریخ وارد کرد تا ضمن پیوند این دو حوزه مهم با یکدیگر، مخاطبان بیشتری را نیز به این دو حوزه کشاند.اولین بار تلویزیون از این ترفند خوب برای جلب توجه مخاطب استفاده کرد.
سال‌ها پیش ساخت سریال‌های مناسبتی در ایام سوگواری‌های مذهبی آغاز شد و استقبال مخاطبان به مسئولان نشان داد که اگر قالب و ظرف درستی برای ارائه مفاهیم مذهبی و وقایع تاریخی به کار گرفته شود، مخاطب نیز آن را می‌پذیرد. به‌تدریج این روند در حوزه‌های دیگر نیز دنبال شد. در موسیقی، سمفونی‌ها، تصنیف‌ها و در مجموع، قطعات مناسبتی ساخته شد و مردم در روزهای خاص سوگواری، موسیقی مناسب آن ایام را با شرکت در کنسرت‌ها شنیدند.
هنرمندان سینما نیز از این فرصت استفاده کردند و فیلم‌های مناسبتی ساختند و در اختیار تلویزیون قرار دادند تا مخاطب با تماشای فیلم‌ها نیز از فضای خاص روزهای سوگواری دور نباشد.
در چند سال اخیر، هنرمندان حوزه تئاتر نیز از این امر غافل نبوده و نمایش‌هایی مرتبط با موضوعات مذهبی اجرا کرده‌اند. امسال هم همزمان با ایام سوگواری حضرت فاطمه زهرا(س)، مجموعه تئاتر شهر و تالار مولوی، نمایش‌های مناسبتی را روی صحنه داشتند. اما یک ویژگی مشترک در نمایش‌های اجراشده وجود دارد؛ اینکه هیچ‌کدام از آنها کیفیت چندان قابل قبولی ندارند که باعث شود اجرای آنها در روزهای دیگر نیز ضروری به نظر برسد.
گرچه در سال‌های اخیر رشد روزافزون تئاتر مذهبی بر کیفیت آثار هم اثر گذاشته است، اما کارها در حدی نیست که از هنرمندان تئاتر انتظار می‌رود. این در حالی است که در تلویزیون و موسیقی کیفیت آثار قابل قبول بوده و اگرچه آثار کم‌ارزشی نیز (از نظر هنری) تولید شده‌اند، اما به هر حال چند اثر مناسبتی نیز ماندگار شده‌اند. متاسفانه چنین اتفاقی در حوزه نمایش کمتر رخ داده است.
آثار مذهبی و مناسبتی تولید می‌شوند اما کیفیت آنها قابل مقایسه با آثار غیرمذهبی و غیرمناسبتی و در حد شأن آنها نیست. انگار 2 گروه جداگانه در حوزه تئاتر فعالیت دارند؛ یک گروه آثار خوب و متوسط تولید می‌کنند و گروهی که نمی‌توانند چنین آثاری را عرضه کنند به تولید آثار مذهبی و شاید سفارشی می‌پردازند. این اتفاقی است که با یک ارزیابی ساده یا دعوت از هنرمندان قدیمی‌تر و حرفه‌ای، می‌تواند به اتفاقی خوش تبدیل شده و علاوه بر تاثیر بیشتر، پیوند نمایش و سوگواری‌های مناسبتی و مذهبی را محکم‌تر کند.
